Jak wygląda praca psychologa policyjnego? Wywiad

Jak wygląda praca psychologa policyjnego? Ile zarabia psycholog policyjny? Jakie dodatkowe kursy trzeba ukończyć? Na te i inne pytania odpowie nam Anna, która przez półtora roku pracowała na stanowisku psychologa w komendzie policji w dużym mieście.

 

Między naszym pierwszym kontaktem a przeprowadzeniem wywiadu przeniosłaś się do pracy w HR, dlatego pytania na temat pracy psychologa policyjnego będę zadawać w czasie przeszłym. O przyczynach zmiany pracy porozmawiamy później (być może część z nich sama wyjdzie w trakcie rozmowy), na razie jednak chciałabym zacząć od podstawowego pytania: czy lubiłaś swoją pracę, gdy zajmowałaś stanowisko psychologa policyjnego?

Tak, lubiłam swój zakres obowiązków.

Opowiesz coś więcej na temat tego, jaki wyglądał ten zakres? Jak wyglądał Twój przeciętny dzień w pracy - co robiłaś w ciągu dnia, jakie miałaś obowiązki?

Do moich podstawowych obowiązków należała opieka psychologiczna i psychoedukacja. Pracowałam z policjantami; sporadyczne i za specjalnym zezwoleniem otrzymywałam zadania związane z pracą z cywilami spoza policji.
Zajmowałam się poradnictwem psychologicznym i interwencją kryzysową oraz psychoedukacją dotyczącą szkoleń na temat uzależnień, wypalenia zawodowego, informowania o śmierci itd.
Moje obowiązki wynikające z zastępstwa dotyczyły zarządzania zasobami ludzkimi. Rekrutowałam policjantów, robiłam badania atmosfery pracy i doradzałam policjantom na stanowiskach kierowniczych.

Rozumiem, czyli Twoja praca psychologa policyjnego łączyła kilka różnych specjalności - opiekę psychologiczną, psychoedukację, interwencję kryzysową, a nawet HR. Wydaje się, że ciężko o nudę przy tak szerokim zakresie obowiązków. Czy przypominasz sobie jakąś szczególną najciekawszą/najzabawniejszą/najtrudniejszą historię ze swojej pracy?

Największym wyzwaniem były dla mnie obowiązki związane z interwencją kryzysową, ale nie mogę mówić o szczegółach ani w ogóle na jakich zdarzeniach byłam.
Wcześniej nie miałam do czynienia z tym zakresem pracy psychologicznej, a w sumie zostałam samotnie rzucona na głęboką wodę, więc było to trudne - ale też rozwijające.

 

Oczywiście, rozumiem. Na czym polegała największa trudność przy tego typu obowiązkach - na braku odpowiedniego przygotowania, o którym wspominasz, na zetknięciu z ludzkimi nieszczęściami, czy jeszcze czymś innym?

Na braku przygotowania. Tak naprawdę nie znałam jeszcze dokładnie hierarchii i miałam tylko teoretyczne, zdobyte we własnym zakresie, przygotowanie.
Bawiło mnie też czasem, jak niektórzy policjanci unosili się homofobicznym gniewem, a nie wiedzieli, że mają do czynienia z osobą biseksualną.

Czyli atmosfera w pracy nie zawsze była dobra, jeśli chodzi o współpracę z innymi pracownikami? W jaki sposób policjanci/tki podchodzili/ły do Ciebie jako do osoby po studiach psychologicznych - w sposób pobłażliwy, pretensjonalny, czy z takim samym szacunkiem jak do innych pracowników?

Zazwyczaj w sposób pobłażliwy, ze względu na profesję i mój wiek. W policji trudno o bycie traktowanym jako specjalista, jeśli samemu nie jest się mundurowym, a ja byłam na etacie cywilnym. Poza tym, wiem, że inni psychologowie różnie się zachowywali i nie zawsze były to działania profesjonalne lub etyczne. Zatem protekcjonalne traktowanie było dla mnie zrozumiałym wyzwaniem. Kiedy już przekonali się do moich umiejętności, było lepiej i łatwiej.

To dobry moment aby nawiązać do pytania, które chciał zadać nasz czytelnik: "Czy psycholog policyjny, aby aktywnie i na bieżąco uczestniczyć w aktualnych śledztwach, musi być policjantem?"

Teoretycznie nie. W praktyce nie ma psychologów zajmujących się działką kryminalną, którzy nie są policjantami. Nie jest to ustawowy podział, po prostu policjanci nie chcą pracować z cywilami. Możliwe że za pięć lub dziesięć lat zaufaliby mi na tyle, że nie mieliby z tym problemu. Ja jednak nie byłam gotowa na tak długie czekanie za tak niskie wynagrodzenie.

Zrozumiałe. Podsumowując, czy ta praca była zgodna z Twoimi wcześniejszymi wyobrażeniami? Co Cię pozytywnie zaskoczyło, a co Cię zawiodło?

Pozytywnie zaskoczyły mnie własne możliwości dostosowania się i rozwinięcia swoich umiejętności zawodowych oraz wiele fajnych procesów i relacji, które miałam okazję tam rozwinąć. Zawiodłam się natomiast stosunkowo niskim poziomem etyki zawodowej, niechęcią zarówno innych psychologów, jak i policjantów do brania odpowiedzialności za swoje zawodowe decyzje oraz sporym bałaganem organizacyjnym. Jest w policji - moim zdaniem - spore przyzwolenie (nie wszędzie, ale jednak) na nieetyczne zachowania wewnątrz firmy. Są też nieprofesjonalne zachowania, które bardzo demotywowały mnie w pracy.

Rozumiem, że przyczyniło się to do decyzji o zmianie pracy. Wrócimy do tego jeszcze za chwilę, na razie chciałabym jeszcze zapytać o kwestie związane z samym poszukiwaniem tego typu pracy. Na początek: jak długo szukałaś pracy? Czy szukałaś konkretnie pracy na stanowisku psychologa policyjnego, czy dowolnej pracy w branży psychologicznej?

Po prostu się rozglądałam - chciałam zmienić miejsce zamieszkania i akurat trafiłam na tę ofertę. Ponieważ była on zdecydowanie w sferze moich (jeszcze takich trochę wyromantyzowanych, wyidealizowanych) zainteresowań, postanowiłam aplikować.

Czyli nie było wymagane posiadanie zaświadczeń o kursach czy studiach podyplomowych w tym konkretnym kierunku (pracy psychologa policyjnego), zgadza się? Czy na tamtą chwilę miałaś już doświadczenie jako psycholog, a jeśli tak, to na jakim stanowisku? Ile lat minęło wtedy odkąd ukończyłaś studia?

Wówczas posiadałam doświadczenie z praktyk i stażu na oddziale psychiatrycznym oraz pracy jako prowadząca zajęcia dla osób z chorobami otępiennymi oraz jako trener pracy i psycholog w jednym ze stowarzyszeń działających na rzecz osób zagrożonych wykluczeniem. Byłam dwa lata po studiach, ale miałam doświadczenie z różnorodnych środowisk. Z tego, co pamiętam, wymagane były dwa lata doświadczenia w zawodzie.

Przejdźmy teraz do przyczyn, dla których zmieniłaś pracę. Co najbardziej zaważyło na tej decyzji? Po jakim czasie pracy (miesiące, lata) zrezygnowałaś?

Pracowałam w policji półtora roku. Potrzebowałam lepiej płatnej pracy, przede wszystkim. Dodatkowo wpłynęła na mnie atmosfera w sekcji, o czym pisałam powyżej.

Rozumiem. Ostatnie pytanie: czy rozważasz kiedykolwiek powrót na podobne stanowisko, czy raczej zamierzasz rozwijać się w innym kierunku?

Chciałabym pracować w bardziej klinicznym kierunku, planuję rozpoczęcie szkoły psychoterapii, ale najpierw potrzebuję do tego środków finansowych, więc będę rozwijać się w HR. Poza tym mam backup plan dotyczący tatuowania, którego obecnie się uczę.

Bardzo dziękuję za wywiad.

---

Wywiad przeprowadziła Ewa Kaczorowska.
Wszystkie nasze wywiady są subiektywnymi opisami pracy na danym stanowisku przez nasze rozmówczynie/rozmówców, na podstawie ich własnych doświadczeń. Zależy nam na przedstawieniu różnych perspektyw - osób pracujących w różnych miejscach, na różnych stanowiskach, w różnych miastach/na wsiach. Zarówno stawiających swoje pierwsze kroki w pracy zawodowej, jak i bardzo doświadczonych. Dlatego planujemy przeprowadzanie więcej niż jednego wywiadu dla jednej specjalności/zawodu. Każdy, kto chce przedstawić swoją perspektywę, jest mile widziany (nawet jeśli opisaliśmy już wcześniej dany zawód) - wszystkie Wasze doświadczenia są cenne dla innych osób poszukujących swojej drogi w branży psychologicznej. Każdy poziom anonimowości jest dozwolony. Możemy opublikować Twoje zdjęcie wraz z imieniem i nazwiskiem i zareklamować przy okazji np. Twój blog czy stronę, możemy też zmienić Twoje imię i niektóre szczegóły, które nie są ważne dla istoty wywiadu, a uniemożliwią rozpoznanie Cię po treści odpowiedzi. Chcesz z nami porozmawiać? Zapraszamy do kontaktu: kontakt@psychopraca.net lub http://fb.com/Psychopracanet